სიონის საკათედრო ტაძრის დეკანოზი გიორგი სანამაშვილი

თბილისის სიონის ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის მიძინების სახელობის ეკლესიის დეკანოზი გიორგი სანამაშვილი მორწმუნე ბებიის დამსახურებით, საღმრთო მადლს ის ბავშვობაშივე ეზიარა, საეკლესიო ცხოვრება მოეწონა და სკოლის დამთავრების შემდეგ მტკიცედ გადაწყვიტა, სასულიერო გზას დადგომოდა-მღვდლის ჯვარი ეტვირთა.
მას დედა და ბებია ზრდიდნენ. ბებია მორწმუნე ჰყავს.სულ ეკლესიაში დაჰყავდა და ბავშვობას დიდუბის ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის შობის სახელობის ტაძარში ატარებდა. ძალიან მოსწონდა საეკლესიო ცხოვრება. ეკლესიური ცნობიერება ბავშვობიდანვე ჩამოუყალიბდა. სასულიერო პირი მისთვის უცხო არ ყოფილა. საბურთალოზე ცხოვრობდნენ, მერე იქ ბინა გაყიდეს და გლდანში გადავიდნენ, სადაც ლომისის წმიდა გიორგის სახელობის ახლადაგებულ ტაძარში დადიოდა და ეზიარებოდა. მისი პირველი მოძღვარი მამა ბასილ მკალავიშვილი გახლდათ. 1993 წლიდან მრევლში იდგა, 3 წლის შემდეგ კი მამა მიქაელ ასათიანმა სტიქარი ჩააცვა. სემინარიაში რომ ჩააბარა, მეორე კურსზე ყოფნისას, არქიდიაკონ დემეტრეს (დავითაშვილი) მეშვეობით, სიონში დაიწყო სტიქაროსნობა. როდესაც ყოვლადწმიდა სამების საკათედრო ტაძარი გაიხსნა, იქ გადავიდა.
ბავშვობაში უწმინდესს ბაძავდა. როდესაც სააღდგომო ან საშობაო დღესასწაულთა ტრანსლირება მიმდინარეობდა, ბამბისგან გაიკეთებდა წვერს, თავზე ქვაბს დაიდგამდა, ბებიას წითელი ბუკლეს ხალათს ჩაიცვამდა, წითელი მტვერსასრუტის კვერთხს დაიჭერდა და ამგვარად პატრიარქს ემსგავსებოდა. ერთი პერიოდი დედას რეაქცია ასეთიც კი იყო-ეს ბავშვი საერთოდ არ გაგიჟდესო. სკოლის შემდეგ ტექნიკუმში გააგრძელა სწავლა – ხეზე ჭრის ოსტატია. ტექნიკუმი რომ დაამთავრა, ფიქრობდა, აქტიურად დაეწყო სასულიერო ცხოვრება და სემინარიაში ჩაებარებინა, მაგრამ სავალდებულო სამხედრო სამსახურში გაიწვიეს. ჯარიდან დაბრუნების შემდეგ კი სასულიერო სემინარიაში ჩააბარა.უკვე ფიქრობდა, რომ ამ გზას გავყვებოდა და ამას ჯგუფელებთან ხმამაღლა ამბობდა. ჯგუფელები მის ნათქვამს ირონიულად უყურებდნენ, შენგან მღვდელი არ გამოვა, მით უმეტეს, ასე ხმამაღლა რომ ამბობ, არ შეიძლება, თუ უფალი ინებებს, მღვდელი მაშინ იქნებიო. ერთ–ერთი ჯგუფელი იმასაც კი ეუბნებოდა, ამპარტავანი ხარ, ამას ხმამაღლა რომ ამბობ, სტიქარიც არ დაგატოვებინონო. თუმცა, მას გულში ყოველთვის ჰმქონდა აზრი, რომ სასულიერო პირი გამხდარიყო. 2006 წლის 19 მარტს, უკვე |V კურსს ამთავრებდა, უწმინდესმა დიაკვნად რომ აკურთხა და სემინარიაში მივიდა, აუდიტორიის კარი შეაღო და ჯგუფელებს უთხრა, ახლა ლოცვა–კურთხევა გამომთხოვეთო.
ფაქტის წინაშე რომ დადგა და დიაკვნად აკურთხეს, მაინც იოლად აღიქვა ეს ხარისხი. აღსავლის კარში პირველად რომ შევიდა, ენით გამოუთქმელი, საოცარი განცდა დაეუფლა. "ესაა ამაღლებული გრძნობა, თუმცა, ხვდები, რომ უკვე დიდი პასუხისმგებლობის ქვეშ ხარ და ერთგვარი შიშიც გეუფლება, თუ როგორ შეძლებ ამ ჯვრის ტვირთვას". წელიწადი და 3 თვე ქვაშვეთის წმიდა გიორგის სახელობის ტაძარში იმსახურა. მაშინ არქიმანდრიტი სოგრატი (ჭულუხაძე) გახლდათ წინამძღვარი, ძალიან თბილი და მოსიყვარულე ადამიანი.შემდეგ მამა გიორგი (ზვიადაძე) გადმოიყვანეს წინამძღვრად და მასთანაც მსახურობდა. 2007 წლის 1 ივლისს პატრიარქმა ყოვლადწმიდა სამების საკათედრო ტაძარში მღვდლად აკურთხა და დაახლოებით 1 წელი ისევ ქვაშვეთში იმსახურა. 2008 წელს, მამა გიორგი (ზვიადაძე) სიონში რომ დაადგინეს წინამძღვრად, ისიც თან წამოიყვანა და დღემდე აქ მსახურობს.
მრევლის უმეტესობას მისი თაობისა და უფრო პატარა ასაკის გოგონები შეადგენენ. მათ მეგობრული ურთიერთობა აქვთ. ახალმოსულ მრევლსაც ყოველთვის ეუბნება, რომ, პირველ რიგში, ერთმანეთის მეგობრები უნდა იყვნენ, რათა მათ შორის ჯანსაღი ურთიერთობა არსებობდეს. რაც შეიძლება დაუმალონ მშობელს, ან მასწავლებელს, იმის თქმა აუცილებლად უნდა შეძლონ მოძღვართან.
მეუღლემ თავიდანვე იცოდა მისი მომავალი ცხოვრების შესახებ. ისინი 5 წელი იცნობდნენ ერთმანეთს. ადვილად შეეგუა, თუმცა, იყო ეშმაკის ბრძოლაც, რაც სასულიერო პირის ოჯახში განსაკუთრებით იგრძნობა. ერთი პერიოდი ეცადა ბოროტი ძალა, გაუგებრობას ჰქონოდა ადგილი, მაგრამ ყველაფერი კარგად არის და ახლა ცდილობენ სამაგალითო ოჯახი ჰქონდეთ.
გამორჩეულად უყვარს ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის საგალობელი "ღირს არსი..." და წმიდა გიორგის ტროპარი. გლდანში როცა ცხოვრობდნენ, ის და მისი მომავალი მეუღლე, შეყვარებულები რომ იყვნენ, ხშირად დადიოდნენ მამკოდის მონასტერში. მაშინ მონასტერი მიტოვებული იყო, არავინ ცხოვრობდა და ცდილობდნენ, დანაგვიანებული ადგილები დაელაგებინათ. ერთხელაც, იქ იპოვა ფურცელზე დაბეჭდილი დილის 6–საათიანი ლოცვის დასაწყისი "მეუფეო ზეცათაო"... როგორც ჩანს, დანარჩენი გვერდები იმ ფურცელს მოწყვეტილი ჰქონდა და მარტო ეს ლოცვა ეწერა. ეს იყო მისი პირველი ლოცვა, რომელიც აიღო და დიდი მონდომებით წაიკითხა. ის ფურცელი დღემდე შენახული აქვს.