“რომ არ ყოფილიყო განსაცდელი ვერავინ ცხონდებოდაო” – ბრძანებენ წმინდა მამები…
მაინც რა არის განსაცდელი?
განსაცდელი გზაა ღვთისაკენ… გზა იმ მორწმუნისა, რომლის ამქვეყნიური ცხოვრების მთავარ მიზანს, ღვთის მცნებათა აღსრულებით, ცათა სასუფევლის მკვიდრობის ღირს-ყოფა წარმოადგენს…
განსაცდელის შესახებ საუბრისას წმინდა მამა იოანე ოქროპირი განსაცდელის ორ სახეს გამოყოფს: ნებსით და გარე განსაცდელს, რომლებსაც ასე განმარტავს:
ნებსითი განსაცდელი სულიერი ვნებებია, რომლებიც ზრახვებისაგან წარმოიშობა. იმ ზრახვებისაგან, რომელიც ადამიანს ეშმაკისაკენ მიდრეკილს და მასზე დამოკიდებულს ხდის… იგი ცოდვის ტყვე ხდება. ასეთ მდგომარეობას მორწმუნე ქრისტიანი უნდა გაურბოდეს საქმით და ლოცულობდეს სიტყვით, როგორც მოგვიწოდა უფალმა ჩვენმა იესო ქრისტემ: “მოუკლებელად ილოცევდით, რაითა არა შეხვიდეთ განსაცდელსა”. ნებსითი განსაცდელი მშობელია სასოწარკვეთისა, რომლის შედეგიც სულიერი სიკვდილია. ამ მდგომარეობის თავიდან ასაცილებლად არ უნდა შევიწყნაროთ განმხრწნელი გულისთქმა და თუ მაინც შემოვა, ანუ იშვება იგი ჩვენში, ჩვენშივე უნდა მოვაშთოთ და თუ მაინც დარჩება უნდა მოვაკვდინოთ სინანულითა და აღსარებით, რამეთუ არაფერი კლავს ცოდვას ისე, როგორც აღსარებით განქიქება და სამუდამოდ აღმოფხვრა მისი ჩვენი ცხოვრებიდან. ნებსითი განსაცდელია ის განსაცდელი, რომლის თავიდან აცილებასაც ვითხოვთ “მამაო ჩვენოში” სიტყვებით: “და ნუ შემიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა”. ადამიანი უნდა ევლტოდეს ნებსით განსაცდელს, რომელიც მასში, თუ არა სინანული, სულიერი სიკვდილის მშობელი ხდება და სიხარულით უნდა მიილტვოდეს იმ განსაცდელისაკენ, რომელიც მას ცათა მოქალაქეობის ღირსს ხდის. ეს განსაცდელი კი წმინდა იოანე ოქროპირის თქმით გარედან მოსული განსაცდელია, რემელზეც წმინდა მოციქული იაკობი ბრძანებს: “ყოველივე სიხარულად შეჰრაცხეთ, ძმანო ჩემნო, რაჟამს განსაცდელსა შესცვვეთ პირად-პირადსა” (იაკობი 1.2), რამეთუ განსაცდელი ესე გამომახურვებელ და განმწმედელ არს სულისა. სულის განწმენდა კი დაუსრულებელი გრძელდება ქრისტიანის ცხოვრებაში, ამიტომ განსაცდელი არა ერთხელ, არამედ მთელი ცხოვრების მანძილზე უნდა დაითმინოს ადამიანმა, ვინაიდან ბრძანებს მოციქული “რომელმან დაითმინოს სრულიად, იგი ცხონდესო”.
“ჩვენზე მოწევნული ჭირისა და განსაცდელისათვის უფალი ნეტარებასა და “აღთქმის გვირგვინს” გვიბოძებს, რამეთუ განსაცდელის თავსმდებელს უფალმა განუმზადა იმგვარი მდგომარეობა, ანუ ნეტარება, რომელსაც ვერანაირი ხედვა, სმენა, მოგონება და აზროვნება ვერ დაიტევს”, – ბრძანებს წმინდა იოანე ოქროპირი.
ადამიანზე განსაცდელი მის გონზე მოსასვლელად და ღვთის სადიდებელად ეშვება. განსაცდელისას ადამიანი უფრო მეტად ესავს უფალს, რომელიც მას იმხელა განსაცდელს აძლევს, რომლის დატევაც შეუძლია. როგორც მზრუნველი დედა თავის სამი თვის შვილს არ მისცემს იმ რაოდენობის საკვებს, რომელიც ხუთი წლის ბავშვისთვისაა საჭირო, რამეთუ არ სეუძლია სამი თვის ბავშვს ამდენის მიღება, ასევე უფალი არ დაუშვებს თავის უსაყვარლეს ქმნილებაზე იმაზე დიდ განსაცდელს, რომლის დატევა და თავსდებაც არ შეუძლია მას… განსაცდელის გარეშე უღვთოდ დარჩენილი მამები უფალს ცრემლით ევედრებოდნენ, რომ მიემადლებინა ყოვლის შემოქმედს მათთვის განსაცდელი. ვინაიდან განსაცდელის არქონა უფლისგან მიტოვებულობაა, სიშორეა მისი. სიშორე, რომელიც სასუფევლისათვის მებრძოლ მამებში, შობდა დაუოკებელ წყურვილს განსაცდელისას, რითაც მარადის განადიდებდნენ არარსებობიდან ყოველივეს არსებობაში მომყვანსა და მაცოცხლებელ, დაუსაბამო და დაუსრულებელ ყოვლადწმიდა სამებას…
ქრისტიანის ცხოვრება ბრძოლაა სხვადასხვა ასპარეზზე. “ის კი, ვინც ბრძოლაში გაგაგზავნა (მაცხოვარი), ძალასაც მოგცემს ამ ბრძოლაში გამარჯვებისას”, – ბრძანებს ერთ-ერთი წმინდა მამა. ბრძოლა კი განსაცდელის სიხარულით მიღება, ღვთის მადლითა და შეწევნით თავსდება და მისივე უსასრულო მოწყალებით ამ განსაცდელის კეთილად განსრულებაა, რომლითაც დაღარულთ ცათა სასუფევლის მკვიდრობა ელოდებათ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий