სიონის საკათედრო ტაძრის დეკანოზი შალვა კეკელია

სიონის საკათედრო ტაძრის დეკანოზი შალვა კეკელია ღმერთს მხოლოდ იმას ევედრება, რომ წმიდად აცხოვროს და დაიფაროს მძიმე ცოდვებისგან. არასოდეს შეელახოს სამღვდელო ხარისხი. ალბათ, უფალიც უსრულებს ამ თხოვნას – მისგან მადლი და სიყვარული იფრქვევა.
16–17 წლის იქნებოდა, ბაბუა რომ გარდაეცვალა. მაშინ წესის ასაგებად, მარტვილის მონასტრის წინამძღვარი, მამა გოჩა მივიდა. მამაომ იქადაგა, აუხსნა, რა უნდა გაეკეთებინათ მიცვალებულის სულის საოხად, როგორ ეზრუნათ მისთვის. იმ დღიდან დაიწყო მამა შალვამ ფიქრი, თუ რისთვის შექმნა ღმერთმა ადამიანი. ფიქრებმა ტაძარში მიიყვანა. მარტვილის მონასტერში დაიწყო სიარული. იქ ესწრებოდა წირვა–ლოცვებს, მართალია, გაუაზრებლად, მაგრამ ძალიან მოსწონდა ეს ყველაფერი. მერე გადაწყვიტა, სასულიერო სემინარიაში ჩამებარებინა. 1996 წელს ჩააბარა სემინარიაში და მალევე გახდა პატრიარქის სტიქაროსანი, მედავითნე.ეკლესიური ცხოვრების გარდა, სხვა ცხოვრება მისთვის წარმოუდგენელი გახდა. მუდმივად ცდილობდა, უფლის წინაშე მართლად და წმიდად ემსახურა. 11 წელი იმსახურა პატრიარქთან.
პირველად გლდანში, წმიდა გიორგის სახელობის ტაძარში, გიორგობას მამა გიორგი ზვიადაძემ აზიარა. პირველი აღსარებაც მას ჩააბარა. ძალიან მძაფრად განიცდიდა პირველ აღსარებას, გრძნობდა, რომ ახალ ცხოვრებას იწყებდა.
ერთხელ ასეთი შემთხვევა ჰქონდა: სენაკში, თეკლათის მონასტერში ესწრებოდა ღმრთისმსახურებას. საკურთხეველში აღარ შევიდა, გარეთ დადგა ამბიონის კუთხეში. სტიქაროსანმა რომ დაინახა, უთხრა, ეს წმიდა ადგილია, ერისკაცის დგომა არ შეიძლებაო. მაპატიეთო უთხრა და ქვემოთ ჩამოვიდა. მონასტერში მისი კურსელი მსახურობდა და ის ბიჭი, ვინც შენიშვნა მისცა, მისი მორჩილი აღმოჩნდა. მერე, როდესაც მოძღვრისგან გაიგო, რომ ის პატრიარქის სტიქაროსანი იყო, უამრავი შეკითხვა დაუსვა, ახლოს თუ ყოფილა პატრიარქთან, თუ შეხებია მას, რამე თუ უთქვამს მისთვის და ა.შ. მამა შალვასთვის თითქოს, გაუბრალოებული იყო ასეთი სიახლოვე მის უწმინდესობასთან. იმ დღიდან თქვა, რომ პატრიარქთან ყოველი შეხვედრა იქნებოდა ისეთივე, როგორც პირველი – მორიდებისა და მოწიწების. მადლობა უფალს, ახლაც ასეა. უწმინდესი სიონის საკათედრო ტაძარში რომ მობრძანდება, ახლაც ის ადის სამრეკლოზე ზარების დასარეკად, როგორც ეს იყო სტიქაროსნობის ჟამს.
ერთი პერიოდი, ავადმყოფობის გამო, უწმინდესი სასულიერო პირებს თვითონ ვეღარ აკურთხებდა. დიაკვნად პატრიარქმა აკურთხა და უნდოდა, რომ მღვდლადაც მას დაესხა ხელი. როცა უთხრეს, კურთხევისთვის მომზადებულიყო, მამა გიორგის გაუმხილა თავისი სურვილი, რომ ძალიან უნდოდა, მღვდლის ხარისხიც პატრიარქის ხელიდან მიეღო. თუ არადა, რამდენიმე წელიც რომ გასულიყო, მაინც დაელოდებოდა. მამა გიორგიმ მიიყვანა პატრიარქთან და გადასცა მისი სურვილი – თქვენგან სურს ხელდასხმის მიღება და 20 წელიც რომ გავიდეს, მაინც თქვენ დაგელოდებათო. 26 იანვარი იყო, ნინოობის წინა საღამო. მაშინ ხვალ გაკურთხებო, უთხრა პატრიარქმა. ის ღამე ტაძარში გაათენა. ასეთი წესია, როცა მღვდლად გაკურთხებენ. გაათენა ღამე, მაგრამ მოხდა ისე, რომ დილით პატრიარქი ვერ მობრძანდა წირვაზე. რადგან ღამე გათენებული ჰქონდა, ეპისკოპოსებმა გადაწყვიტეს, მაინც ეკურთხებინათ. მერე საპატრიარქოდან დარეკეს, გადავდოთ კურთხევაო. უწმინდესი გერმანიაში გაემგზავრა სამკურნალოდ, იქიდან რომ დაბრუნდა, მეორე წირვაზე, შენდობის კვირას უკვე აკურთხა მღვდლად. სიმბოლურად დაემთხვა ის, რომ ზუსტად იმ დღეს მოუწია მღვდლად კურთხევა, როდესაც ეკლესიაში პირველად მივიდა, ეს იყო შენდობის კვირა. 2 წელი და რამდენიმე თვე იყო დიაკვანი. დიაკვნობაც უდიდესი და ძალიან წმიდა მსახურებაა ღმრთის წინაშე. ძალიან უყვარდა დიაკვნობაც და მედავითნეობაც. სიონში ახლაც კითხულობს ხოლმე დავითნს, ყოველი აღდგომის დღესასწაულზე კი ზარებს რეკავს.
მოძღვრობა არ არის მხოლოდ საიდუმლოებების აღსრულება, უპირველეს ყოვლისა, მოძღვრის ვალია, ადამიანები, მასთან მისული მრევლი აღზარდოს. თვითონ სიტყვა – მოძღვარი ადამიანების აღზრდას, მათი გონების შეცვლას, სიწმინდეში ტარებას ნიშნავს. მაგრამ ეს რომ შეძლო, თავად მოძღვარი უნდა იყო მაგალითი, ძალიან წმიდა, სუფთა ცხოვრებით. შენი ცხოვრების წესიდან გამომდინარე, ადამიანი უნდა გენდობოდეს. პატრიარქს მისთვის აქვს ნათქვამი, სასულიერო პირები მთის წვერზე დგანან, ყველა მხრიდან ჩანან, აქედან გამომდინარე, ყველა მხრიდან გამოწმებენ, ამიტომ არ გაქვს უფლება, შეცდომა დაუშვაო.
საერთოდ, სასულიერო პირი უნდა ცდილობდეს, ბოლომდე დაიხარჯოს ღმერთისთვის, მრევლისთვის. ადამიანები მოძღვართან რომ მიდიან, თავიანთი ცხოვრების შესახებ ისეთ რაღაცებს ესაუბრებიან, რასაც ვერავის გაუმხელენ. მასთან მისულ მრევლს ყოველთვის ეუბნება, რომ ის აღსარებას მასთან კი არ ამბობს, არამედ – ქრისტესთან. უფალმა ისედაც იცის, რა ჩაუდენია, მის წინაშე რა შეუცოდავს, მაგრამ მისგან აღიარებას ელოდება. ხშირად უჩნდებათ კითხვა, თუ უფალმა ეს ყოველივე იცის, მაშინ მოძღვართან რატომ უნდა ვაღიაროთო. აღსარება არის ჩადენილი ცოდვების გამო სინანულის გამოხატულება. "ნუცა გრცხვენია და ნუცა გეშინის, რომ რამე დაფარო ჩემ წინაშეო"- ამბობს უფალი. თუ რამეს დაფარავ ჩემ წინაშე, ანუ მცირე ცოდვას მაინც, ის გექნება უმეტესად, და ორჯერ მეტად მოგეთხოვება დაფარული ცოდვის გამოო. ამიტომ, ჯობს ყველაფერი ითქვას და შიშის ან სირცხვილის გამო არაფერი დაიფაროს.
დედის გვარია ხელაია. ბაბუა ამბობდა ხოლმე, წინაპარი გვყავდა მღვდელი, რომელმაც ეკლესიისთვის თავი გასწირაო. მან არ იცოდა, რომ ის პატრიარქი იყო. მართალია, მან ვერ აღმოაჩინა პირდაპირი ნათესაური კავშირი მასთან, თუმცა, ძალიან ეხმარება წმიდა ამბროსი აღმსარებელი. პირველი ქრისტიანული წიგნი, რომელიც ნახა, სწორედ ამბროსი ხელაიას ცხოვრება იყო. ახლა იმ ტაძარში მსახურობს, სადაც მისი წმიდა ნეშთი განისვენებს. როდესაც რაიმე პრობლემა აქვს, ყოველთვის მიდის მის საფლავთან და სთხოვს, დაეხმაროს. მღვდლად რომ აკურთხეს, მაშინაც შესთხოვა, დახმარებოდა, მღვდლობა წმიდად გაეტარებინა. თითქმის ყოველდღე ევედრება წმიდა ამბროსი აღმსარებელს, რომ შეეწიოს.
ჰყავს 2 შვილი – 4 წლის გიორგი და წლის და 2 თვის ნინო.თავისუფალი დრო თუ აქვს, ცდილობს, ოჯახთან ერთად, მეგობართან, ან ახლობელთან წავიდეს, ან ბავშვი გაასეირნოს.